Descrición:

Bufos, mouchos e curuxas forman parte, no imaxinario pupular galego, da longa lista dos michoucos indesexados e temidos, alimañas que nada bo traen. Iles todos receben o nome de xenérico de xenérico de "páxaros da morte", pois é créncia espallada que ventean á parca e agóirana coas súas carpias. Testemúñano así moitos ditos ou cantigas coma as que seguen:

"Eu ben vin esta-lo moucho

enriba dun acio de uvas;

¡vaite daí morte negra, 

desamparo das viúvas!"

"¡Xa lle víu os ollos á curuxa!" díse do que está ás portas da morte.

Porén, a sabencia popular trabúcase desta volta, e abondo, pois nada máis lonxe da verdade que isas andrómenas. As rapinas noitébregas, se ben poden amedoñarnos co seu laio na mourenza, son aliados naturais do labrego, pois consumen a eito moreas de ratos e outro bichoucos daninos para as colleitas.

Na Galiza moran cinco especies diferentes destas aves a máis dúas visítannos en certas épocas do ano.

Como quera que nós gostamos deles polo ser ar espilido (non en van o moucho tíñase, na Grecia clásica, como símbolo de sabencia) ofrecémovolos nesta requintada colección de seis exemprares que tenta ser fidel e reflectilos, ao noso xeito, na súa beleza natural.

Vixiarán dende os andeis que non teñades visitas inoportunas, sen agardar máis pago que lles tiredes de cando en vez a poalla de riba.

(O Castro, xuño de 1998)

Gosta a Curuxa, máis cas súas conxéneres, da proximidade humana, de xeito que aniña en torres, vellos edificios ou ruínas, tanto coma nas covas e rochedos naturais. É común por todo o país, e por todo íl e pouco apreciada, pois o seu aspecto pantasmal e o seu grallo abrouxador amedoñan aos cristiáns. ¿Parécevos tan arrepiante?

Dimensións:

Alto: 17 cm.

Material: Porcelana.

Coidados: Limpar cun pano suave e húmido.